Pechowa ósemka XVI

Byłam głodna, ale konsekwentnie ignorowałam to uczucie – do przerwy. Pacjent wyszedł, a ja czułam coraz większe ssanie w żołądku. I byłam rozdarta – z jednej strony przez rosnący głód, a z drugiej chęć odwleczenia maksymalnie konfrontacji z Pawłem.
Tego, że nie mogłam jej uniknąć byłam pewna, ale wcale mi się do niej nie spieszyło.

I znowu wszystko stało się w jednej chwili.

Pukanie do drzwi i błyskawiczny skok ciśnienia na samą myśl, że to Paweł – zbyt intensywnie szalał mi w głowie i przyciągnęłam go w myślach.
Zobaczenie Agnieszki i rozdzierające burczenie w moim żołądku, które było głośne, słyszalne i jednoznaczne.
Olbrzymia ulga.

– Właśnie się chciałam zapytać czy głodna nie jesteś. Miałaś ostry zapiernicz od rana, a wątpię czy coś wcześniej zjadłaś. Zamówiłam więcej pizzy, właśnie przywieźli. Zjesz? – Porozumiewawczy zez i uśmiech taki jak zwykle.
Spojrzałam na nią podejrzliwie.Zachowywała się tak jak zawsze, mimo mojego wyjątkowo wrednego zachowania. Przez ostatnie dni unikałam jej jak mogłam, a ona co? Na walenie przeze mnie kijem odpowiadała marchewką?
O co tu chodzi?
I to by było na tyle z zastanawiania się, czy jest tu gdzieś drugie dno, bo marchewka w postaci pizzy zagłuszyła wszelkie wątpliwości.

Miałam teraz jeden cel – pizza!

Ruszyłam z Agą do socjalnego, rozmawiając o pierdołach.

Dosłownie.

Ona nie poruszała tematu moich ostatnich wyskoków, a ja nie wiedziałam jak za bardzo mam jej wyjaśnić, co się ze mną dzieje. Sama nie wiedziałam, co się ze mną dzieje i dlaczego.

Weszłam do pokoju socjalnego i skamieniałam.

Owszem, na stole stała pizza.

Dokładniej trzy.

A na sofie, z bardzo niewyraźną miną siedział Paweł.

Siła wyższa załatwiła niejako temat konfrontacji za mnie. Gorzej, że nie na moich warunkach.

Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, zostałam dosłownie przestawiona w drzwiach przez pędzącą na złamanie karku Kasię – jedną z pielęgniarek.

– Już, już panie doktorze. To powinno pomóc. Ale gdzie się pan tak strasznie zaziębił? – Cholera! Tylko nie to!

W dodatku nie miałam jak się wycofać, bo Aga zdecydowanie wepchnęła mnie do środka i usadziła przy stole. Łudziłam się jeszcze, że ta cała pizza jest na nas dwie. Niestety cud nie nastąpił – była dla trzech.

Aga bezceremonialnie otworzyła wszystkie kartony i sięgając po pierwszy kawałek, mruknęła.
– Jemy. Paweł jest w tej chwili obiektem misji ratunkowej. Cud, że go do łóżka jeszcze nie zapakowała. – Zwykle życzliwa innym Aga, aż ociekała sarkazmem. Nie powstrzymałam parsknięcia. Co ja poradzę, że widok zbolałego Pawła obskakiwanego przez nadgorliwą i dosyć jazgotliwą pielęgniarkę wywołał taką, a nie inną reakcję?

Złośliwy humorek przeszedł mi natychmiast.

Pan Doskonały zakaszlał jeszcze raz, spojrzał aż nazbyt przytomnie w moją stronę i całkiem żwawo się podniósł, wyraźnie mając zamiar do nas dołączyć. Nie podobał mi się ten blask w jego oczach, nie podobał mi się ten zdecydowany krok – w sumie byłam całkowicie na „nie podoba mi się”.

Kaśkę na szczęście wzywały inne obowiązki inaczej pewnie bym jej coś zrobiła. Była za głośna, za uczynna, zbyt przymilna i za bardzo wdzięczyła się do Pawła, kusząco błyskając dekoltem.
W sumie, co mnie to obchodziło?

Szybko przestałam się przejmować tym problemem, mając na głowie inny.

Paweł nie skorzystał z odsuniętego już krzesła, tylko usiadł na innym – tuż obok mnie.

Mimo, iż dzieliło nas kilkanaście centymetrów, czułam się jakbym siedziała obok rozpalonego do czerwoności pieca. Było mi niewyobrażalnie gorąco i duszno. W jakiejś desperacji liczyłam na to, że przy Agnieszce Paweł się powstrzyma od jakichkolwiek dziwnych reakcji. To, że zachowałam się jak kretynka i przy okazji z niego też zrobiłam idiotę musiało mieć swoje konsekwencje.
To, że mnie zmiażdży było bardziej niż pewne – oby tylko nie przy świadkach.

Starałam się siedzieć cicho.

Rzeczywiście wyglądał na chorego, więc może ma spowolniony czas reakcji i nie będzie mu się chciało zdyscyplinować mnie teraz?

Wgryzłam się w ciasto słusznie uważając, że z pełnymi ustami się nie odezwę i nie strzelę żadnej gafy.

Konwersację z Pawłem prowadziła za to Aga. Nic nadzwyczajnego, rozmowy Polaków własne. Paweł rzeczywiście brzmiał nieciekawie, zachrypnięty głos i rozmowa, co chwilę przerywana kaszlem.

Najpierw się im tylko przysłuchiwałam i straciłam czujność, a potem było już za późno na jakiekolwiek sprostowania.

W pewnej chwili usłyszałam zaciekawiony głos przyjaciółki.
– Coś ty taki przeziębiony? To przez motocykl? – Znaczące chrząknięcie mężczyzny można było przypisać przeziębieniu, ale ja wiedziałam swoje. Ten dupek nieźle się bawił.

– Nie. Moja kobieta mnie tak urządziła. – Tylko dlatego, że już przełknęłam to co miałam w ustach nie zakrztusiłam się, nikogo nie oplułam ani się nie udusiłam.

Do tego momentu byłam już pewna, że zachorował przeze mnie. No dobra – przez swoją głupotę. Kto mu kazał siedzieć w nocy na zewnątrz, w dodatku, gdy był zlany od stóp do czubka głowy wodą.  A teraz mnie zatchnęło, bo doszło do mnie jak mnie nazwał. Swoją kobietą?!
Żadne z tej dwójki nie zwracało na szczęście na mnie zbytniej uwagi. A przynajmniej tak mi się wydawało.

– Żartujesz? Co ci zrobiła? Ale jak?! Z wiadra dostałeś i wywaliła cię na dwór?

– Można tak powiedzieć. – Zaczynało mi się robić gorąco. Już mi było wszystko jedno jak o mnie mówi, dopóki nikt nie wiedział, że to właśnie mnie ma na myśli. W tej chwili ważniejsze było coś innego – nie mogę się zdradzić. Już czułam jak rumieniec powoli wykwita mi na policzkach, a wiedziałam, ze będzie jeszcze gorzej. I było.

– Aż tak narozrabiałeś? – Aga nie odpuszczała. Nie wiedziałam czy kieruje nią czysta ciekawość, szykuje grunt dla siebie, czy też w imię specyficznie pojętej przyjaźni damsko-damskiej przygotowuje teren dla mnie.

Paweł się wyprostował, po czym sięgnął po znajdujący się dość daleko kolejny kawałek pizzy. Będący na tyle daleko, że musiał pochylić się moją stronę i mnie dotknąć. Jego ramię musnęło moje. Wstrzymałam oddech, ale nie opanowałam się i głośno przełknęłam ślinę. Aga nic nie usłyszała – a nawet, jeśli to nie dala znać. Ale Pawłowi drgnął kącik ust w ledwo powstrzymywanym uśmiechu.

– No dalej? Nie bądź świnia! Dosyć nietypowy sposób załatwiania sporów, jak na kobietę. – Z rezygnacją czekałam na kolejną wypowiedź Pana Doskonałego.

– Teoretycznie tak, ale jak na nią to i tak nie osiągnęła nawet połowy swoich możliwości. – Spokojny uśmiech, kolejny kęs i zyskał tyle, że Aga zaczęła niecierpliwie wiercić się na krześle. Niedobrze – temat ją zainteresował.

– I to cię kręci?! Jak ci baba tak podskakuje? Im gorsza jędza tym lepsza? – Znowu mówiący wszystko i nic uśmieszek.

– Wiesz, to ciekawe co mówisz. Tak na dobrą sprawę, zawsze mnie takie stuknięte wariatki irytowały. – Nie opanowałam nerwowego sapnięcia, ale Pawłowi zupełnie to nie przeszkadzało. Zapatrzony w dal kontynuował, a na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. – Ale tym razem zupełnie mi to nie przeszkadza. Sam nie wiem dlaczego. Zupełnie tak jakbyś miała kociaka. Szaleje tak, ze rozwali ci pół domu i poniszczy ulubione książki, ale i tak go kochasz.

Obie zamarłyśmy. Ja z pizzą w ręku i rosnącą furią w oczach, Aga z rozmarzonym wyrazem twarzy.

O czym myślała Aga nie wiem, ale mi w głowie tłukły się na przemian ‘stuknięta wariatka” z „kociakiem”.

Ten debil porównał mnie do kociaka?!

Zanim zdążyłam zrobić coś głupiego, do socjalnego wpadła jedna z asystentek i wyciągnęła Agę.

Zostaliśmy sami i wtedy coś głupiego zrobił Paweł.

Szybko wstał i równie energicznie odsunął krzesło – ze mną w komplecie. Zanim zdążyłam zareagować podniósł mnie do góry i mruknął.

– Nawet nie wiesz jak mnie wkurzasz! – I zaczął całować.

Nie były to już te delikatne pocałunki, których doświadczyłam w szpitalu. Zgniótł moje usta, nie pozwalając na żaden protest.

Wiedziałam, co robię nie chcąc by zbliżył się do mnie za bardzo. Przy tym neandertalczyku przestawałam myśleć.

I teraz też żaden protest nie był mi w głowie.

Straciłam grunt pod nogami dosłownie i w przenośni.

Wyłączyłam obawy i lęk. Mocno trzymana w silnych ramionach, chłonąc smak Pawła przemieszany z pizzą, wyłączyłam też myślenie.
I wtedy ciche słowa:

– O! Przepraszam! – i dźwięk zamykanych drzwi, zadziałały na mnie lepiej niż kubeł zimnej wody.

** ** ** ** ** ** ** **

Pechowa ósemka – część XVII
Pechowa ósemka – część XV