Montana XXIX

Zazwyczaj gadatliwy George był tym razem nadzwyczaj małomówny. Ograniczył się tylko do kilku pytań.
– To gdzie cię podrzucić?
– Na posterunek.
– No tak. – Cisza trwała tylko przez chwilę. Kierowcę jednak coś męczyło. – A samochód ogarniesz?
– Tak. – Mruknął i wygodniej umościł się w fotelu.
– Na zmęczonego wyglądasz. To może się prześpisz?
– Hm … – Josh odpowiedział już z zamkniętymi oczami, jasno tym samym komunikując, że jakakolwiek dalsza konwersacja z jego strony nie wchodzi w grę.

George w końcu się zamknął i skupił na prowadzeniu wozu.

I bardzo dobrze.
Nie miał ochoty na rozmowę.
Nie tylko z nim, z nikim.
Potrzebował chwili spokoju, by ogarnąć to co się stało.
A właściwie co się działo, bo ta cholera żyje i ma się całkiem dobrze. Patrząc na jej dotychczasowe poczynania nie miał złudzeń, że na tym jej aktywność się skończy.

Jedyne co było w tym wszystkim dobre to fakt, że się go bała.
Nawet gdy był wściekły nie mógł nie zauważyć reakcji kobiecego ciała na jego obecność.
Drżeniem, mimowolne zaciskanie dłoni, napięcie.
– I tyle na razie mojego. Gdyby miała czyste sumienie to by tak nie reagowała.

Prawie parsknął przypomniawszy sobie jej ulgę, gdy pojawił się George.
Zupełnie jakby ułaskawiono skazanego na śmierć.
Uratowana przez starego, poczciwego pantoflarza.

Ale natychmiast stężał, bo to nie był dzisiaj jedyny gość. Co tak wcześnie rano robił u niej Callahan?
Sąsiedzka herbatka?
A może coś więcej?
Więcej chciał czy już dostał?
Czy on ją już całował? Dotykał jej? Pieścił aksamitną skórę? Sprawdzał jak reaguje na jego dotyk? Co sprawia jej największą przyjemność? Co odbiera zmysły?

Zacisnął zęby.
Co się z nim dzieje?!

Klepnięcie w ramię i radosny głos George’a:
– No to jesteśmy. – przyjął z niedowierzaniem.
Już? Kiedy? Miał wrażenie, że upłynęło dopiero kilka minut.

Zatrzasnął drzwi i lekko oszołomiony po prostu stał patrząc na budynek i stojące przed nim samochody.
Chyba zaczynał tracić kontrolę, a to mu się nie podobało.
– Spoko stary. – Mruknął. – Zaraz będziesz miał jeszcze więcej powodów do niezadowolenia.

Powoli ruszył zastanawiając się co go czeka po wejściu do środka.
A powodów do niepokoju miał kilka.
Po pierwsze wczorajszy cyrk. Po drugie unieruchomiony samochód, który należało przyholować. Te dwie rzeczy zestawione razem z obecną lokalizacją jego wozu były materiałem na niezłe zamieszanie.

Przy wejściu minął Stevensona.
Standardowa formułka. Nic nadzwyczajnego.

Margaret, jak zwykle na swoim stanowisku, przywitała go szczerym uśmiechem i pytaniem o samopoczucie.
Nic dziwnego. Nic niebezpiecznego.
Wzruszył ramionami. Jest przewrażliwiony.
Zaczyna wariować.

– Coś nowego? – Nie miał czasu na idiotyzmy, zmarnował go już wystarczająco przez tę kobietę. Rzucił się w wir pracy. – Dopisz jeszcze dzisiaj mój wóz. Coś w nim nawaliło i niestety trzeba go ściągnąć.

O wiele, wiele później zyskał wolniejszą chwilę.
Już było ciemno, gdy zamknął się w gabinecie z kawą. Pierwszą tego dnia. Ale dopiero teraz znalazł czas na uporządkowanie zalegających biurko papierów.
Wszystko szło dobrze do momentu, gdy nie trafił na papiery Anny.
I wtedy się rozsypał.
Oparł czoło o dłonie i przestał bronić się przed myślami, które krążyły wokół od dłuższego czasu.
Był sam, a mrok sprzyja odżywaniu starych demonów.

A on był teraz słaby. Przez nią.
Tak już było kiedyś. Czuł niemoc przez kobietę. Tylko wtedy to była jego żona.
Zwalczył to, wyrzucił ją z siebie i swojego życia, zniszczył za to co mu zrobiła i obiecał sobie, że nigdy więcej nie pozwoli by ktoś go tak zranił.
Myślał, że ma to już za sobą.
Że jest wystarczająco silny.
A teraz wróciło coś o czym chciał zapomnieć. Zmyliło go, że z Anną wszystko zaczęło się inaczej.
Była zła, manipulowała innymi, od samego początku miał się na baczności.
Mimo iż ją rozszyfrował i tak udało jej się zasiać ziarno niepokoju.
I teraz to ziarno zaczęło kiełkować. Rozsadzać pancerz, który go otaczał.
Wszędzie jej było pełno. Wprowadziła chaos, rozwaliła jego uporządkowany świat.

Jedna myśl błyskawicznie zastępowała drugą.

Kobieta.
Chaos.
Zdrada.
Nienawiść.
Ból.
Czuł go fizycznie. Bolesne pulsowanie w skroniach, potęgujące się z każdym uderzeniem serca.
Anna jest taka jak Lisa.
Wilczyca w owczej skórze.

Nic się nie zmieniło.
Omotała wszystkich – urocza, niewinna i ciepła. Ale tak naprawdę jest zła i nic tego nie zmieni. Ta kobieta to jedno wielkie nieszczęście, chaos i koszmar w jednym.
W jakikolwiek sposób dotychczas się z nią stykał, cokolwiek robił – zawsze kończyło się to jeszcze większym zamieszaniem.
To co z nim robi. Zupełnie jakby …
Nie! Nie ma żadnego jakby. Ani gdyby.
Musi się jej pozbyć z Bozeman za wszelką cenę.

Jak?

Trzeba pozwolić działać DJ’owi.
Jeśli jeszcze z nią nie spał to zrobi to niedługo.

Musi tylko unikać jej jak zarazy.

A jeśli to nie zadziała, to trzeba będzie pomyśleć nad innym rozwiązaniem.

Z jednej strony poczuł ulgę, ale z drugiej całkowicie opadł z sił.
Zupełnie jakby ktoś wyssał z niego całą energię.
Dzisiejszy dzień, ostatnie wydarzenia, myśli, wspomnienie, Lisa, Anna. Wyczerpało go to.

Naprawdę miał dosyć.

Nie zamierzał udawać, że pracuje.
Nowy wóz już mu podstawili, więc nie musiał nikogo prosić o podwózkę.
Nawet nie pamiętał, jak dotarł do domu.

Szklanka czegoś mocniejszego i prysznic.

– O tak! I Potem spać.

Łyk bursztynowego napoju i poczuł się lepiej.
– Gratulacje Mallroy. – Wzniósł szklankę do góry, patrząc jednocześnie na swoje odbicie w lustrze. – Jesteś na najlepszej drodze do alkoholizmu.

Odstawił szkło i ruszył w stronę łazienki. Koszula, spodnie – kolejne elementy ubrania lądowały na podłodze.
Nagle się zatrzymał.
– Co jest do cholery?!
Ten zapach. Wchodzący w głąb, oszałamiający, wzbudzający głód i pragnienie.
Jego ciało zareagowało błyskawicznie.
To niemożliwe!
– Ale nie … ! – Oszołomiony zatoczył się i by upadł, gdyby nie framuga drzwi.
Anna!
Spała przytulona do niego. Jej włosy, skóra dotykały go przez noc. Jakim cudem czuje jej zapach teraz? Dlaczego nie poczuł go wcześniej?
Ta wiedźma ściga go nawet w jego własnym domu.

Zacisnął zęby stojąc pod deszczem parującego wrzątku. Szorstką gąbką tarł skórę, usiłując pozbyć się każdej jej możliwej cząstki.
Wściekły usiłował zapanować nad zbuntowanym ciałem.

To była kropka nad i. Nie pozwoli by ta czarownica go zniszczyła.
Anna musi zniknąć!

Gdyby miał powiedzieć, że kolejne dni były spokojne to by skłamał.
Nie były.
Dołożył sobie tyle dodatkowych rzeczy na głowę, że ledwo się wyrabiał, ale o to chodziło. Harując, jak wół nie miał czasu na myślenie i przede wszystkim nie miał czasu na nic innego poza pracą.
Nie musiał udzielać się towarzysko. Zresztą po rozwodzie, który odbił się naprawdę głośnym echem wśród lokalnej społeczności mógł sobie na to pozwolić. Mógł sobie pozwolić na bardzo wiele.
Współczuli mu wszyscy, wiedzieli jak ciężko przeszedł rozstanie z Elizabeth i wspierali go w każdy możliwy sposób.
Zyskał zresztą wtedy dużą swobodę, a mieszkańcy – tak towarzyscy i uroczo-wścibscy – odsunęli się dalej by zapewnić mu komfort i przestrzeń. Samotność i brak zainteresowania były mu bardzo na rękę.
Uśmiechnął się do wspomnień. Dzięki temu odzyskał siebie.
Co prawda teraz wrodzona ciekawość i życzliwość zaczynała przeważać, ale nadal roztaczano nad nim swoistego rodzaju parasol ochronny. Miał ochotę być sam to był sam i nikt nie wcinał mu się do jego ogródka.
Nie przewidział tylko jednego. Taka życzliwość ma różne przejawy i właśnie miał doświadczyć jednego z nich.

Raz na jakiś czas zdarzał się cud. Chociaż może powinien nazywać to przywilejem.
Wiedziona wrodzoną troskliwością i ogromną dawką sympatii Margaret przynosiła mu kawę.
Siedział właśnie nad jakimiś statystykami, gdy najpierw otworzyły się drzwi, apotem doszedł go zapach aromatycznego napoju.
Nawet nie podniósł głowy. Tylko on a wchodziła bez pukania.
– Czytasz mi w myślach. Chciałem sobie przynieść, gdy to skończę, ale wymiękam. Dzięki skarbie.

Dostał kubek pod nos.
Zadowolony wziął solidny łyk kawy i tylko opanowaniu zawdzięczał to, że jej nie wypluł.
Odstawił naczynie i dopiero wtedy zadał swojej pracownicy pytanie.
– Skąd do cholery przyszło ci to do głowy?!

Widział jak się speszyła.
Reakcja trochę nie na miejscu zważywszy, że przed chwilą zapytała czy się przypadkiem nie zakochał w Annie.

** ** ** ** ** ** ** **

Montana – część XXX

Montana – część XXVIII