Montana XXXIX

Znowu obudziło go chrapnięcie.

Ale wcale nie spieszno mu było do otwarcia oczu zwłaszcza, że było mu nadzwyczaj dobrze i wcale nie zamierzał tego zaburzać.
Dawno nie czuł się tak odprężony i zrelaksowany, a ostatnio żył w takim napięciu. że zdążył zapomnieć jakie to uczucie.
Kolejne chrapnięcie. Tym razem otworzył oczy i wszystko wróciło.
Szaleńcza noc i kobieta u boku nie były wytworem jego wyobraźni. Anna naprawdę leżała obok niego, mocno wtulona i to ona była źródłem tego hałasu.

Piękna. I jego!
Wyczerpana po niesamowitej nocy. Uśmiechnął się, bo wiedział, że takich nocy będzie przed nimi bardzo dużo.
Z jednej strony miał nieodpartą ochotę obudzić ją i kontynuować to co zaczęli kilka godzin wcześniej, ale wiedział, że jak się do niej dorwie to wcale tak szybko nie skończy.
– Śniadanie, a potem się pobawimy. – Wyskoczył z łóżka, zamierzając najpierw wziąć prysznic, potem przyrządzić dla nich coś do jedzenia, a później posmakować Anny.
Dokładnie w tej kolejności.

Niepokój związany z zasłyszanymi wiadomościami nie zniknął, ale został mocno przytłumiony budzącym się pragnieniem.
W końcu byli tu sami, odizolowani od świata zewnętrznego i wszystkiego co się tam znajdowało.
Stojąc pod prysznicem ułożył sobie plan na kilka kolejnych dni.
Pobędą tu przez chwilę. Jedzenia starczy, a on mógł sobie pozwolić na dłuższą nieobecność.
Po powrocie umieści Annę u siebie i dopiero wtedy skontaktuje się z Jamesem. Bo ich rozmowa skończyła się dziwnie, zupełnie jakby Weber nagle przestał móc swobodnie mówić.
Wtedy i tak nic by z tym nie zrobił, poza tym najważniejsze było jak najszybsze dotarcie do Anny.
A teraz, teraz dopóki nie zaspokoi pierwszego głodu, nawet diabeł go od niej nie odpędzi. A tylko tu czuł się na tyle bezpiecznie, że mógł całą uwagę skupić na tak pożądanej kobiecie.

Na samą myśl o niej zrobiło mu się gorąco.
Pierwszy raz było gwałtowny, mocny, a teraz przyszła pora na rozkoszowanie się przyjemnością.
Nigdzie nie musieli się spieszyć.

Był w doskonałym nastroju, aż do momentu gdy nie wszedł do sypialni. Jej:
– Przepraszam. – I pełne winy spojrzenie, zadziałało lepiej niż bomba. Szlag by to trafił!
Starał nie okazywać emocji, ale w środku szalał tajfun. Co do cholery się właśnie stało?!
Wiedział jedno. Po tym do czego między nimi doszło, gdy już jej skosztował, gdy się z nią kochał – nie pozwoli jej odejść. Nigdy!

Teraz nie było miejsca na emocje i gniew. Tylko spokój i bardzo ostrożne postępowanie mogło zadziałać, aczkolwiek kompletnie nie wiedział z czym ma się zmierzyć.
Dowiedział się przy śniadaniu.

Najpierw była zwykła rozmowa, jak gdyby do niczego między nimi nie doszło.
Jakby nie wchodził w nią, nie czuł jej skurczy, paznokci wbijających się w skórę i nie oddychał jej rozkoszą.
– Stop! – Wyciszenie przyszło natychmiast. – Dystans, emocje na bok i jak z dzieckiem. Zwłaszcza, że Anna nad sobą nie panowała.
Strach, zdenerwowanie, a nawet przerażenie.
Czego się tak bała?

I wtedy Anna rozpoczęła swój monolog.
Początkowo myślał, że źle słyszy, a potem prawie go szlag nie trafił.

W skrócie chodziło jej mniej więcej o to:
– Narozrabiałam, nie umiemy żyć obok siebie, usuwam się. Tylko jeszcze cię przeleciałam, żebym miała co wspominać. Cóż za szlachetność! – Było źle. Ona nie tylko uważała, że postępuje dobrze, ale już to sobie wszystko przemyślała i podjęła decyzję.

Musiał mieć więcej czasu. Po tym co się działo już był pewien, że na nią działa. I wiedział, że jeśli tylko dostanie odrobinę czasu to ją złamie.
I wtedy go olśniło.
– Jest szansa, że jesteś w ciąży.
Chyba same niebiosa zesłały mu ten pomysł.
Już w momencie gdy to mówił wiedział, że nic by jej nie powstrzymało przed wyjazdem. Oprócz tego.

Zyskał kilka tygodni i zamierzał zrobić wszystko by zmieniła zdanie.
Chciał, by była z nim z własnej woli.

Nie było sensu, żeby zostawali dłużej w domku myśliwskim. Poza tym intuicja podpowiadała mu, że może więcej na tym stracić niż zyskać.
Wracali do jej domu. Szczęście w nieszczęściu, że zarówno wcześniej narozrabiała. Wszystko razem powodowało, że nie myślała zbyt logicznie i zamierzał to wykorzystać.
Nie rozumiał jakim cudem ją przekonał, że nie powinna się z nikim widzieć i kontaktować. Musiał ją odizolować, tak by mogła rozmawiać tylko z nim i myśleć tylko o dziecku.
Była wrażliwa. Nie okazywała tego, przykrywała to całkowitą nieprzewidywalnością. Jej siła polegała na tym, że nie dopuszczała do siebie słabości, a on właśnie się przez ten pancerz przebił i zaczął go rozłupywać.
Cokolwiek nad nim czuwało, postanowiło mu pomóc.

Perspektywa, że może spodziewać się ich dziecka spowodowała, że Anna zaczęła się odsłaniać. Chyba bardziej niż by chciała.

Wcześniej myślał, że ją przejrzał.  Zaśmiał się w duchu, bo za każdym razem gdy tak uważał, wszystko albo szlag trafiał, albo zmieniało się o 180 stopni.
Tym razem było inaczej.
Anna była teraz kłębkiem nerwów, przerażona możliwymi konsekwencjami wspólnej nocy. Do tego dochodziło coś dziwnego, zupełnie jakby to było poczucie winy. I coś, czego zupełnie by się nie spodziewał – tęsknota?

Gdy dotarli na rancho miał chwilę słabości. Prawie z nią wszedł do domu. Pragnął z nią być, przytulić, całować. Zrezygnował w ostatniej chwili mimo, iż ten głód aż bolał.
Nie mógł jej spłoszyć.
Zawód widoczny przez kilka sekund w oczach Anny, był tego wart.

Machnął ręką na pracę i pojechał prosto do siebie.
Rozładowana komórka go nie zaniepokoiła. Podłączył ją do prądu, ale włączył dopiero po dłuższej chwili.
Dwa nieodebrane połączenia.
Weber próbował go jeszcze złapać po ich rozmowie.

Dlaczego nie dzwonił na posterunek? Natychmiast oddzwonił, ale Weber miał wyłączony telefon. On nigdy nie miewał wyłączonego telefonu.

– Uspokój się. Nie wiesz czy nie dzwonił na posterunek. Pewnie dzwonił, a potem spróbował na komórkę. To ty jak kretyn, postanowiłeś ją tu zostawić. Sam też zawsze nosisz go przy sobie, więc nie dziw się, że ktoś też raz zachował się inaczej.

Wszystko wydawało się logicznie wyjaśnione, ale mimo to poczuł się dziwnie.
Nigdy tego nie ignorował.
Zrobił to tylko raz i od tego momentu wiedział, że powinien bezwzględnie ufać swojej intuicji.
A ta mówiła mu, żeby zabierał tyłek w troki i jak najszybciej pojechał do pracy.

Nawet się nie przebierał i po kilkunastu minutach wchodził do swojego gabinetu.
– Co tu robisz? – Pełen zdziwienia głos Margaret przywitał go już za biurkiem. – Nie umiesz za długo żyć bez pracy, co?
Normalnie przywołałby ją na miejsce ostrą ripostą, ale teraz nie miał do tego głowy. Na biurku leżały święte karteczki.

Tym razem od razu sięgnął po tak znienawidzone powiadomienia.
– James. James. DJ? I ponownie James tym razem z informacją, że będzie chyba będzie jechał jednak na ryby, ale jak on nie chce to trudno. Jeśli coś złapie postara mu się przesłać, ale to nic pewnego.

Zamroziło go.
Z Weberem łączyła go nie tylko przyjaźń, ale też wspólna przeszłość. Kilka lat pracowali razem, a potem ich drogi się rozeszły. Weber kontynuował karierę w agencji, a on postanowił zmienić prace na spokojniejszą.
Pewne rzeczy jednak zostały.
Dawniej otrzymując taki komunikat wiedziałby, że jego partner jedzie zgarnąć namierzany cel, ale jest również szansa, że zwierzyna zamieni się w myśliwego i sama pobawi się w polowanie. Na jego terenie.
Nic potwierdzonego. Gdyby to było potwierdzone to miałby tu już czerwony alarm i stado uzbrojonych po uszy agentów na karku.
Czyli tylko podejrzenia? Ale zbyt mocne by Weber je lekceważył, a on nie zamierzał tego absolutnie ignorować.
Był pewien, że ten kogo o kim obaj myśleli będzie chciał dotrzeć do jednej osoby.

Anna!
Jeśli jej mąż żył to czego mógł od niej chcieć?
Skrzywdzić ją? Po co?
Nie zagrażała mu.
A jeśli nawet to dlaczego teraz?

Musiał się jak najszybciej do niej dostać i przede wszystkim wyciągnąć ją z tego cholernego rancha. Tam nie mógł jej chronić.

Umysł natychmiast odzyskał sprawność.

Pierwsze co zrobił to sprawdził co się dzieje u niego na podwórku.
Żadnych zgłoszeń czy dziwnych incydentów, ale to nic nie znaczyło. Ci, których mógł się obawiać, nie zjawiliby się tu z hukiem.
Może James wszczął alarm niepotrzebnie? Logika wskazywałaby, że tak.

Chwilowo logikę miał gdzieś.
– Wychodzę, biorę sobie wolne do końca dnia. – Margaret spojrzała na niego jak na idiotę. Nic dziwnego. Przed  chwilą przyszedł do pracy mimo, iż miał być na urlopie. Zignorował to. Może potem porozmawia z nią na temat niestosownego zachowania względem przełożonego.

Tylko kilka drobiazgów – w tym zakupy w sklepie i jechał w stronę dawnej posiadłości teściów.
Wypakowane jedzeniem torby były dobrym powodem by złożyć wizytę. W końcu wypadało dbać o potencjalną matkę własnego dziecka. Z zakupami go nie wyrzuci tak od razu za drzwi.

Gdy tylko wyjechał z Bozeman zadzwonił do Dexter’a.
Czuł, że powinien, aczkolwiek początek rozmowy nie wskazywał, żeby powód dla którego próbował go złapać, miał być czymś wartym uwagi.
Po grzecznościowej wymianie zdań na początku, wystrzeliła jednak bomba.
– Myślę, że może cię to interesować. Wiesz, że robię sobie przejażdżki w różne miejsca?
To jeszcze dało się przeżyć. Ale po drugiej stronie zapadła dziwna cisza. Zupełnie jakby rozmówca bił się z myślami.
– I?
– I nie do końca rozumiem jedną rzecz. Jeśli to nie są moje ślady, a wiem że twoje też nie, to kto od kilku dni obserwuje dom naszej gwiazdy?

** ** ** ** ** ** ** **
Montana – część XXXVIII
Montana – część XL (przedostatnia)