Paradoks XXIV

Zamarłam.

Zanim doszłam do siebie, odgłos kroków dawno ucichł. Wstałam tylko i wyłącznie po to, by zablokować drzwi. Co prawda i tak było za późno, ale nie byłam pewna, czy przypadkiem nie będę miała ponownie nieproszonego gościa.

Kto to był?  Bezsensowne pytanie. Tylko dwie osoby mogły tak bez pardonu i pukania wejść do mojej sypialni – Maks albo Josh.
Tylko który z nich zrobił to teraz?
Nie wiedziałam, co było gorsze – Josh widzący jak się masturbuję, wykrzykując w ekstazie imię jego wspólnika, czy Maks. Zwłaszcza po tym, co się stało w samolocie.

Naprawdę nie wiedziałam, co mam zrobić.
Wyjść?
Wyjaśnić?
Ale jak?
I co najważniejsze – komu?
A Maks?
Jak mam się zachowywać, zwłaszcza po tym, co się stało w Cannes i samolocie?
Leżąc na materacu, wpatrywałam się w widoczne przez okno niebo. Ciemność, nieliczne gwiazdy i wyczerpanie wygrało z myślami. Przespałam całą noc.
Rano obudziło mnie pukanie do drzwi i donośny głos Marii:
– Wstawaj dziecko, niedługo śniadanie. – Pewnie! Dziecko!

Gdyby tylko wiedziała, co to dziecko wyprawiało wczoraj, zmieniłaby zdanie na mój temat.

Nie za bardzo miałam ochotę na wyjście, ale też nie miałam pola manewru. Cokolwiek by się nie działo, musiałam się pojawić.

O ile każdy lekceważąco podchodził do pozostałych posiłków, to śniadania spożywane w jadalni były świętością. I to niezależnie czy uczestniczyła w tym jedna osoba, czy cała nasza trójka.
Zdążyłam się już do tego przyzwyczaić i traktowałam, jako swoisty rytuał rozpoczynający dzień, ale teraz szykowałam się jak na ścięcie.
Dowiem się, który z nich mnie odwiedził.
I będzie gorzej – będę musiała spojrzeć mu w twarz.

Pełna obaw i ze ściśniętym ze zdenerwowania żołądkiem weszłam do jadalni i zablokowało mnie na samym progu. Przy stole siedzieli obaj.

Myślałam, że źle widzę, ale nie.

Uśmiechnięty i pogodny Josh kiwnął mi głową na powitanie.

Maks rzucił krótkie spojrzenie i wrócił do czytania prasy.

Oderwałam się w końcu od podłogi i usiadłam na swoim miejscu.

Żadnych dwuznacznych uśmieszków, nietypowych spojrzeń. Wszystko było tak jak zwykle.

Chociaż nie.

Było spokojnie.

Zdecydowanie za spokojnie.

Maria przygotowywała dla mnie omlet. Pijąc kawę, zaczęłam rozmawiać z Joshem o Cannes. Maks całkowicie pogrążony w lekturze nie zwracał na nic uwagi.
Po prostu zwyczajne wspólne śniadanie.

Miałam wrażenie, że cały wczorajszy dzień i noc były snem.

Był?

Debilka! Maks doprowadził mnie dzień wcześniej do kilku orgazmów i któryś z nich był świadkiem, gdy sama sprawiałam sobie przyjemność. Nie miałam żadnych omamów. To się zdarzyło.
Gorzej, że w czasie tych dociekań nie przerywałam rozmowy z Joshem.

Coś tam mówił, ja potakiwałam. Obecna ciałem, nieobecna duchem kompletnie nie słyszałam, o czym mówi i o co chodzi. Kolejne potwierdzenie z mojej strony i w tym samym czasie myśl: “A może któryś z nich przyjechał dopiero teraz?” Jeśli tak, to będę wiedziała, kto był świadkiem mojej samotnej rozkoszy.

Ogłuszający ryk Maksa zmusił mnie do powrotu do jadalni również duchem.
– Do diabła! Widzisz jak z nią jest? Ja swoje, ona swoje! – Po czym trzasnął gazetą o ścianę i wyszedł.
Zupełnie nie rozumiałam, co się stało.

Josh był po części zmieszany, po części rozbawiony.

– Co znowu zrobiłam? – Naprawdę nie wiedziałam, co się stało. Reakcja Maksa była zbyt gwałtowna, by przejść nad nią do porządku dziennego.

– Zapytałem się czy nadal będziesz sprawiać takie niespodzianki jak w Cannes. – Jęknęłam. Kompletnie nie pamiętałam moich odpowiedzi.

– A ja, co na to odparłam? – Josh spojrzał z lekkim niedowierzaniem i pokiwał głową.

– Odparłaś, że oczywiście, że tak.

Próbowałam napić się kawy, ale zrezygnowałam. Ręka tak mi się trzęsła, że nie byłabym w stanie utrzymać filiżanki.
Jeśli myślałam, że jestem zdenerwowana, to musiałam zmienić opinię po kolejnym zdaniu wypowiedzianym przez Josha:
– Jak skończysz jeść przyjdź do nas do gabinetu. Musimy porozmawiać. – Po czym wyszedł.

Pustka.

Całkowite zero w głowie.

Przegięłam?

Ale gdyby planowali się mnie trwale pozbyć, to nie chcieliby ze mną rozmawiać, prawda?
Szukałam argumentów, dla których nie mieliby mnie już dość, ale nie znalazłam żadnego.

Straciłam apetyt i siedzenie w jadalni nie miało najmniejszego sensu. Tkwienie nad talerzem i odwlekanie „mojego końca” tym bardziej.
Zebrałam się w sobie i ruszyłam powoli w stronę gabinetu.
Wiedziałam, że sobie nagrabiłam i to zdrowo. Nie wiedziałam tylko, jak to załatwią. Dobrze by było, gdyby temat zamknęli szybko i w miarę bezboleśnie. Z drugiej strony rozpaczliwie chwytałam się jedynej myśli, która mi wcześniej przyszła do głowy –  gdyby chcieli się mnie pozbyć, to załatwiliby to wcześniej.

Uczepiona tego jak rzep trochę odzyskałam równowagę, ale wszystko poszło w diabły, gdy stanęłam w progu gabinetu.

Pochmurny Maks stał oparty o blat biurka i patrzył na Josha chodzącego ze zmartwioną miną w tą i z powrotem.

Nie było dobrze.

Gorzej, było źle!

– Jestem. – Obaj jak na komendę spojrzeli w moją stronę.
– Siadaj. – Josh podszedł do mnie, złapał za łokieć i popchnął w stronę fotela. Zamknięcie drzwi na klucz też nie poprawiło mi samopoczucia.
– Co się stało? – Nie wiem, jakim cudem byłam spokojna. Znowu wróciły do mnie te emocje związane z początkami pobytu w tym miejscu i z tymi mężczyznami.

Wyprostowałam się i obserwowałam obu mężczyzn.

Maks nie patrzył na mnie, nie patrzył na Josha. Z zaciętym wyrazem twarzy wpatrywał się w ścianę.

– Twój wyskok w Cannes miał konsekwencje.

** ** ** ** ** ** ** **

Paradoks – część XXIII
Paradoks – część XXV