Paradoks XXXIX

Podszedł i stanął tuż obok łóżka.
Gdy dotknął dłonią mojego policzka, szarpnęłam głowę odruchowo do tyłu.
Jego jedyną reakcją było pełne ironii parsknięcie.

Nic dziwnego.
Nie miałam szans, żadnych – a w tej sytuacji jakakolwiek próba przeciwstawienia się czy oporu była po prostu śmieszna.

Jego dłoń przeniosła się niżej. Koniuszkami palców gładził skórę, ledwie jej dotykając.
Zupełnie jakby ją pieścił.

Nie chciałam tego!
Nie chciałam by mnie dotykał!
W odruchu buntu, obronnym, oczekując na ból  – to już nie było ważne, napięłam wszystkie mięśnie. Wystarczyła chwila w takiej pozycji, by wycieńczone ciało zaczęło drżeć.
Myślałam, że to stres, wysiłek, skurcz – ale w kolejnej sekundzie zrozumiałam co się dzieje naprawdę.
Mój umysł chciał by to co robi skończyło się jak najszybciej, ale ciało zdradziło mnie po raz kolejny.
Drżałam i dygotałam bo Maks mnie dotykał.

To było chore!
Wtedy w Cannes – rozkosz z nim była ostatnią.
Jego dotyk był ostatni.

Po mojej ucieczce nie potrafiłam, nawet nie miałam ochoty na spełnienie.
Kiedy znalazłam się tutaj raz próbowałam doprowadzić się do orgazmu, ale zyskałam tylko ból i otarcia na kroczu. Nie umiałam się podniecić, nie czułam podniecenia.

A teraz?!

Nawet nie musiałam patrzeć w dół, by wiedzieć jak reaguję na dotyk Maksa.
Czułam mrowienie w miejsca, które muskał.
Nabrzmiałe piersi bolały i jedyne ukojenie mógł im przynieść jego dotyk.

Jego dłoń musnęła sutki.
Zadrżałam i mimowolnie jęknęłam.
– Ciekawe. – Lekko ochrypnięty głos mężczyzny przerwał ciszę.

Gdy jednak palce kontynuowały wędrówkę, złamałam dane sobie przyrzeczenie.
– Błagam! Nie! –  Wiedziałam co będzie dalej i nie chciałam. Nie mogłam tego chcieć! Gdy dotknie mnie między udami to będzie koniec.
Koniec mojej dumy, a wobec tego co się stało i stanie – tylko to mi pozostało.

Nie miałam się nawet jak bronić.

Rozkrzyżowane nogi, mocno przywiązane za kostki do łóżka uniemożliwiały mi zsunięcie ud.

Maks miał do mnie swobodny dostęp i nie bawił się już w subtelności.

Dłoń zawędrowała między uda, a palce zdecydowanie wsunęły się do środka.
Nie trafił na żaden opór.
Już wcześniej czułam, że płynę – ale ten dźwięk połączony z wyrazem jego twarzy był gorszy niż cokolwiek mógł mi zrobić.

Fascynacja połączona z obłędem. I ogromna samcza satysfakcja.

Wargi lekko się rozchyliły – łowił mój zapach.
Zapach mojego podniecenia.
Wysunął palce i z powrotem zanurzył w szparce.
– Nie! – Ten protest nic nie zmieniał, ale musiałam jakoś wyrazić to, co się ze mną działo.

Jęk za jękiem, gdy zaczął rytmiczną penetrację palcami..
Nie chciałam tego, co się działo!
Nie chciałam tego, co się działo ze mną!
Moje ciało mnie nie słuchało.
Chciało rozkoszy.
Już!
Teraz!

I on ją dostał.
Zadygotałam.

Maks wbił palce głęboko we mnie. Czuł pulsowanie. Każdy skurcz.

– Mówiłaś nie? – Skurwiel! Nie odpowiedziałam, ale moje oczy mówiły wszystko.
Zaśmiał się i w odpowiedzi przejechał po łechtaczce mokrymi od moich soków palcami.

Boże – to wcale nie był koniec. Ani Maksa, ani mój.

Ciało spięło się w oczekiwaniu na ciąg dalszy, ale umysł jeszcze stawiał opór.
Czułam obrzydzenie – do siebie. Zachowywałam się jak suka w rui. Gotowa zaatakować i gryźć, ale kiedy dopadnie ją pies jest natychmiast gotowa do tego by się parzyć.

– Nie chcę. – Wyszeptałam.
A potem byłam tylko w stanie obserwować jak unosi dłoń do ust i zlizuje każdą kroplę którą ze mnie wydobył.

Głód który pojawił się w jego oczach nie był niczym dobrym.
– Maks, nie! Nie chcę! – Nie reagował.

Przerażona myślałam, że teraz skosztuje mnie  bezpośrednio, ale się myliłam.
Obiecał mi ciąg dalszy i będę miała ciąg dalszy.

Kiedy wszedł na materac i usadowił się nade mną zrozumiałam, że mnie zerżnie.
I wiedziałam, że teraz będzie bolało.
Był za duży. Poprzednio zrobił mi krzywdę – a wtedy uważał.
Teraz nie będzie.
To oczekiwanie było najgorsze.
A Maks się nie spieszył.
Krzyknęłam, gdy w końcu poczułam dotknięcie między udami.
Dziwne.
Inne.
Gdy dotyk się powtórzyl mogłam tylko zakwilić.
Mężczyzna wcale we mnie nie wszedł.
Jeszcze nie.

Muśnięcia zamieniły się w wykańczający masaż.
Maks tym razem wybrał łechtaczkę, ale zamiast palców czy języka użył czubka swojej męskości.

Powolne, kuliste ruchy skoncentrowane na jednym miejscu.
Delikatna skóra główki masująca najbardziej wrażliwą część mojego ciała.
I powracające napięcie.

Już nie protestowałam. Nie miałam siły.
Coraz mocniejsze mrowienie biegnące do jednego punktu.
Im bliżej środka, tym większe i mocniejsze.

Brakowało mi powietrza.
Usta walczyły o każdą odrobinę tlenu.
Krzyk i pierwszy spazm.

To było tak nagłe, tak mocne, że otworzyłam szeroko oczy.
Twarz Maksa była tuż nad moją, wykrzywiona w grymasie którego nie widziałam wcześniej.
Patrzył na mnie.
Ten krzyk uwiązł mi w gardle, gdy w pulsujące wnętrze zaczął się wdzierać pieszczący mnie jeszcze przed sekundą penis.

Miałam wrażenie, że całe moje ciało ogarnęła fala z furią atakująca i rozbijająca się o brzeg. Maks był jej integralną częścią.
Z każdym kolejnym skurczem wbijał się coraz głębiej.
Moje ciało tak go pragnęło, że nie czułam bólu. Otwierało się na niego powoli, ale coraz chętniej.
Chciało go w środku.

To co się stało było silniejsze ode mnie.

Duma, honor, i umysł dawno wysłałam w diabły.

Liczyło się tylko to co jest teraz.

Nie dbałam o przyszłość.
Chciałam Maksa.
Głośny jęk przeplatał się z gorączkowym błaganiem.
– Kochanie. Nie przerywaj. Proszę. Jak ja tęskniłam. Maks.

A potem byłam w stanie tylko jęczeć, gdy położył się na mnie całym ciężarem ciała.
Jego biodra zaczęły pracować jak tłoki maszyny.
Usta miałam pełne swojego i męskiego języka.
Od dołu rozpychał mnie sztywny członek, wnikający z każdym kolejnym ruchem coraz głębiej.
Uderzenie,
Jęk którym oddychał Maks.
Mój krzyk, gdy zaczęło się ze mną dziać coś dziwnego.
A potem doszłam na szczyt po raz trzeci.
Maks nie przerywał.
Już nie całował.
Zabijał mnie.
Z jękiem wbił się z całej siły – poczułam, jak pulsuje.

To było jak sen.
Byłam półprzytomna.
Byłam bezbronna – w każdym znaczeniu tego słowa.
Odsłoniłam się całkowicie.
Wiedział już wszystko.

Gdy wysunął się ze mnie i w milczeniu wstał z łóżka, nawet na niego nie spojrzałam.

Otworzyłam oczy dopiero gdy poczułam, że mnie rozwiązuje. Nogi, potem ręce.
Nie wiem czego się spodziewał, ale nie miałam siły się ruszyć.
Rozłożone ręce i uda.

Do łózka wrócił nie trzymając żadnego ostrego narzędzia. Ale nadal ze sztywną męskością.
Byłam tak wykończona, że zanotowałam w głowie ten fakt, ale to wszystko.
Wodziłam tylko za nim wzrokiem, a potem do mnie dotarło, że to jeszcze nie koniec.

Maks przysiadł pomiędzy moimi udami.
Z uśmiechem błąkającym się po ustach obserwował mnie przez dłuższą chwilę.
Miał doskonały i niczym nieograniczony widok na  moją twarz, ciało i zmaltretowaną szparkę.

Jęknęłam gdy zanurzył w niej palce.

Moje soki, jego sperma – wszystko przemieszane. Z satysfakcją patrzył na swoje dzieło.

I chciał więcej.

– Pobędziemy tu do rana. Potem przenosimy się z powrotem na zamek.

Na kilka chwil znalazłam się w niebie. Wszystkie złe wspomnienia zniknęły, a ja poczułam się tak, jak chociaż raz w swoim życiu powinna poczuć się każda kobieta.
Kochana, wielbiona i pożądana.

A potem usłyszałam te słowa, spojrzałam na niego i znalazłam się w piekle.
Maks zwycięzca.
Maks zdobywca.
Czegokolwiek i kogokolwiek sobie zażyczył, dostawał to – na swoich warunkach.
Satysfakcja i pewność, że to mogło się skończyć tylko w ten sposób.
Że ulegnę.
Że mnie złamie.
I zrozumiałam, że tak będzie zawsze.
To już koniec. Nie będzie szczęśliwego zakończenia.

Nie mam pojęcia jakim cudem znalazłam w sobie siłę by go kopnąć.
A przynajmniej próbowałam

To był cyborg nie człowiek.

Złapał mnie błyskawicznie za kostkę blokując cios i równie szybko przekręcił tak, że leżałam teraz na brzuchu.
Nie miałam szans z o wiele cięższym mężczyzną.
Przysiadł na mnie, kompletnie mnie blokując.
Nie mogłam nic mu zrobić, ale mogłam krzyczeć.

I skorzystałam z tej szansy.
– Ty idioto. Ty chamie. Myślisz, że pojadę z tobą? Wynoś się! Albo mnie obedrzyj ze skóry. Ale pozbaw mnie swojego towarzystwa. Żałosny kretyn. Nie chcę cie więcej widzieć!

Krzyczałam straszne rzeczy.

Miało go zaboleć.

Bardzo.

Wyrzucałam tak z siebie cały swój ból i cierpienie.
Całą tęsknotę za nim i to co spadło na mnie jak grom z jasnego nieba – że ja tego psychopatę pokochałam.
Tak mocno, że nie przeżyłabym sekundy jeśli spojrzałby na mnie z politowaniem. A tak by na pewno było gdybym za nim teraz poszła.
Wolałam już umrzeć. Niż kiedykolwiek zobaczyć coś takiego w jego oczach.
– Zabij mnie. Na co czekasz tchórzu!
Silna dłoń przycisnęła mi kark i tym samym przyszpiliła do materaca.
Maks zsunął się na tyle, że siedział na moich udach, ale nadal nie mogłam się ruszyć.
Szarpanie nic nie dawało. Wiedział co robi.
A potem się pochylił i szepnął.
Spokojnym i pozbawionym emocji głosem – tym samym, który słyszałam gdy mnie dopadł.

– Kochanie. Wszystko w swoim czasie. Jeszcze nie skończyłem pierwszej części.
Szarpnęłam się, gdy drugą dłoń wsunął pomiędzy pośladki, palcami szukając interesującego go miejsca.

– Pewnie się zastanawiałaś co jest w tym małym pudełeczku na fotelu, prawda? Wazelina. Ale nie będę jej potrzebować. Zdecydowanie ciekawiej będzie mi bez niej. Przyjemniej.

Krzyknęłam z całej siły gdy opuszek palca zaczął boleśnie się wdzierać w ciasny otwór.
– Tobie niestety nie.
** ** ** ** ** ** ** **

Paradoks – część XXXVIII

Paradoks – część XL (koniec)