Zła decyzja VI

Teraz zrozumiałam jak czuje się królik zahipnotyzowany przez węża.
Nie jest w stanie się poruszyć, nawet nie piszczy. Może tylko obserwować.
To było koszmarne – nie mogłam się ruszyć, ale szalejące myśli rekompensowały bezruch ciała.
Bombardowanie, gdzie wszystko szalało i się mieszało.

Dlaczego?
Kim on jest?
Te porwania do burdeli, o których czytałam to prawda.
Czy oni to wszystko zrobili tylko po to?
Przecież to bez sensu.
Ale co tu robią ochroniarze księcia?
I on?
Nie mogę pozwolić się wsadzić do tamtego samochodu!
Idiotko, gdzie chcesz uciekać? Natychmiast cię złapią.
Bądź posłuszna i głupia. Uśpij ich czujność.
Muszą w końcu dojechać gdzieś gdzie są ludzie!
Wtedy uciekniesz!
Przez ten chaos przebijało się cały czas jedno pytanie, które wracało jak bumerang.
Dlaczego?

To trwało może kilkanaście sekund.
Nie szarpałam się, nie krzyczałam, ale nie mogłam przestać na niego patrzeć.
Mężczyzna nie miał takiego problemu.
Kiwnął głową i po chwili pociągnięto mnie w stronę drugiego samochodu.
Straciłam go z oczu, ale tylko na chwilę.

Jeden z moich byłych już ochroniarzy wepchnął mnie na tylne siedzenie i sam zajął miejsce obok. Gdy pozostała dwójka usiadła z przodu ruszyliśmy, zostawiając za sobą tumany wzbijającego się w powietrze piasku.

Najgorsze było to, że poza tymi kilkoma słowami, które padły na początku, nie powiedzieli nic więcej.
Ale bardziej przerażało mnie to, że cały czas któryś z nich na mnie patrzył.
Zupełnie jakby nie zakładali, że to iż się nie wyrywam jest równoznaczne z tym, że nie będzie ze mną kłopotów.

Nie wiedziałam gdzie jesteśmy.
Nie miałam nawet pojęcia w jaką stronę zmierzamy.
Pustynia nie ułatwiała, a co do słońca to miałam wrażenie, że świeciło zewsząd.

– Dokąd jedziemy? – Nie wytrzymałam. Musiałam cokolwiek usłyszeć.
Czego ja się spodziewałam? Że mi odpowiedzą?!
Jedyne co uzyskałam to dłuższe spojrzenie, rzucone we wstecznym lusterku w moją stronę.
Bezbarwne spojrzenie, nie wyrażające żądnych emocji.
Żadnych.

I wtedy mną wstrząsnęło.
Kiedyś widziałam taki wzrok i nie będę go w stanie zapomnieć do końca życia.
Byłam świadkiem jak znajomy, zajmujący się hodowlą zwierząt, przekazywał je do transportu mającego zawieźć je do rzeźni.
Ten człowiek miał takie samo puste spojrzenie.
Ne obchodziły go te zwierzęta, nie obchodziło go co się z nimi stanie. On je tylko przewoził.

I wtedy mnie ruszyło.
Nikt się tego nie spodziewał. Ja też.
Wrzasnęłam i z całej siły kopnęłam w fotel przede mną i rzuciłam się z paznokciami na siedzącego obok mężczyznę.
Szał, panika znalazła ujście, cokolwiek to było kopałam jak wściekła we wszystko co mogłam, paznokciami drapałam, mając gdzieś że wbijając je tak mocno w skórę siedzącego obok mężczyzny, jestem o krok od ich wyrwania.
Gryzłam, wiłam się i starałam się uszkodzić wszystko z ludźmi w pierwszej kolejności.

Zaskoczyłam ich, ale nie doceniłam.
Jakimś cudem kierowca zatrzymał wóz, i po chwili zostałam wyciągnięta na zewnątrz.
Nie miałam szans w starciu z większym, silniejszym i przede wszystkim doświadczonym przeciwnikiem.
To były sekundy i leżałam na piasku, zablokowana tak, że nie mogłam się ruszyć.

Tym razem moja pacyfikacja nie odbyła się spokojnie.
Wyłam z bólu i dusiłam się jednocześnie nie mogąc złapać oddechu.
Coś mówili.
Nic z tego nie rozumiałam. Jedyne co wiedziałam, to że już nie jest spokojnie.

A potem przeszli na angielski, a raczej on przeszedł.

– Chcesz żyć? – Dopiero gdy złapał mnie za włosy i zmusił bym spojrzała mu w twarz zrozumiałam, że muszę odpowiedzieć.
– Tak.
Dopiero po chwili kontynuował,  a ja z każdym słowem czułam się bardziej wciągana w ten koszmar.
– To posłuchaj uważnie. Jesteś dorosłą dziewczynką. Będziesz teraz grzeczna i na miejscu też będziesz grzeczna. I może to się dobrze skończy.

O czym on mówił? Gdzie mam być grzeczna? Na jakim miejscu? Jakie do cholery dobrze?!
– Puść mnie do cholery! Nie chcę! – Szarpnęłam się ostro i w tym samym momencie krzyknęłam.
Ten przeszywając ból, gdy szarpnął za włosy.
– Nie udawaj. Zachciało ci się flirtów? Właśnie z nim? Na co liczyłaś? Na bajkę z tysiąca i jednej nocy. Kiedy wy się nauczycie, że życie to nie bajka, a gdy bawicie się z tygrysem to ugryzie.

Zmartwiałam.
Czyli to książę.
Ale dlaczego? Przecież nic nie zrobiłam. Uważałam!
Wszystko było w porządku!

Przez te wszystkie myśli zaczęła się przebijać jedna.

Co on chce mi zrobić, że kompletnie nie liczy się z konsekwencjami?

** ** ** ** ** ** ** **

Zła decyzja – część VII
Zła decyzja – część V